مدیریت آرتروز سگ در تمام مراحل و سنین
شواهد نشان می دهد که موفق ترین روش قابل پیش بینی برای مدیریت OA در سگ ها یک رویکرد پیشگیرانه با تاکید بر پیشگیری است.
1: این لابرادور یک ساله کارپوس راست خود را خم می کند تا درد ناشی از دیسپلازی آرنج همراه با آرتروز اولیه را کاهش دهد. علائم هشدار دهنده OA اغلب شامل لنگش خفیف و قرار گرفتن بالقوه یک اندام در یک موقعیت تسکین دهنده است. مشکوک به استئوآرتریت در این سگ بر اساس وجود لنگش و پاسخ درد به خم شدن آرنج چپ بود. با سی تی اسکن تایید شد. مدیریت OA این بیمار شامل فعال نگه داشتن سگ در عین پرهیز از فعالیت شدید و بهینه سازی وزن بدن بود. تجویز داروهای ضد درد در صورت نیاز و تجویز عضلانی گلیکوزامینوگلیکان پلی سولفاته توصیه شد.
استئوآرتریت (OA) یکی از شایع ترین اختلالات سلامتی در سگ های همدم ما و احتمالاً شایع ترین مشکل ارتوپدی در سگ ها است. میزان شیوع دقیقاً مشخص نشده است، اما اکثر مولفین نقل می کنند که 20 درصد سگ ها به این بیماری مبتلا هستند. بیماری متأسفانه، اغلب در سگ های جوان نادیده گرفته می شود. در حالی که هیچ درمان ساده ای وجود ندارد که آرتروز را از بین ببرد، چند استراتژی تاثیر مثبت و قابل توجهی بر پیشرفت و اثرات آن دارند. این مقاله یک رویکرد جامع و مبتنی بر شواهد برای مدیریت این بیماری در هر مرحله در طول زندگی سگ را ارائه می‌کند.
چرا سگ ها به OA مبتلا می شوند؟
از نقطه نظر علمی، علل OA سگ به طور دقیق مشخص نشده است. به نظر می رسد که این اختلال از شایع ترین بیماری های ارتوپدی رشدی، مانند دیسپلازی مفصل ران و آرنج باشد. این بیماری ها چند عاملی (متأثر از عوامل ژنتیکی و محیطی) و چند ژنی (متأثر از چندین ژن) هستند. با توجه به 50 نژادی که بیشترین آسیب را دارند، بنیاد ارتوپدی برای حیوانات (OFA) شیوع دیسپلازی مفصل ران را 21 درصد تخمین می زند، در حالی که برای دیسپلازی آرنج این میزان 16 درصد است.یک مطالعه 40 ساله سگ های ردیاب تحت درمان در 27 بیمارستان آموزشی دامپزشکی نشان داد که 16 نژاد در معرض افزایش خطر دیسپلازی هیپ با وقوع کلی هشت درصد قرار داشتند.
OA نیز در مفصل شانه شایع است، اما کمتر در مورد چگونگی ایجاد آن در این محل توضیحی ارایه شده است. در یک مطالعه مشاهده‌ای مادام‌العمر بر روی رتریورهای لابرادور، شیوع OA شانه در سن هشت سالگی 57 درصد در سگ‌های لاغر اندام و 86 درصد در سگ‌های دارای اضافه وزن بود. بنیاد ارتوپدی برای حیوانات در مطالعه 13 نژاد در معرض خطر آسیب رباط صلیبی جمجمه را با شیوع کلی 4.6 درصد شناسایی کرد. 2 لوکساسیون کشکک یکی دیگر از علل OA است، با یک نظرسنجی شیوع 1.3 درصد را شناسایی کرد.
مکانیسمی که اغلب مسئول استئوآرتریت سگ است به نظر می رسد سابلوکساسیون مفصل باشد. OA موجود در دیسپلازی هیپ ناشی از سابلوکساسیون سر استخوان ران است، در حالی که استئوآرتریت همراه با دیسپلازی آرنج ناشی از سابلوکساسیون استخوان بازو-اولنار یا رادیو اولنار است. هیچ شاهد علمی مبنی بر اینکه سن و ورزش باعث آرتروز در سگ‌ها می‌شود وجود ندارد، حتی اگر عموم صاحب سگ‌ها فکر کنند که ساییدگی مفاصل و ورزش باعث آرتروز می‌شود. (برای افسانه های رایج تر در مورد OA به جدول 1 مراجعه کنید.)
تأثیر عملکردی OA: چهار مرحله
تقسیم تأثیر عملکردی قابل پیش‌بینی OA در سگ‌ها به چهار مرحله باعث ظهور روندها می‌شود . استئوآرتریت در دو مرحله اول اغلب تشخیص داده نمی شود یا نادیده گرفته می شود، زیرا علائم عموماً خفیف هستند و به این دلیل استئوآرتریت اغلب به اشتباه به عنوان مشکلی از جهت کهولت سنی در سگ های مسن تلقی می شود. در بیشتر موارد، علائم بالینی OA در دو مرحله اول ناشی از درد حاد مفصلی است که باعث از دست دادن جزئی قدرت یا تناسب اندام می شود.
OA اغلب در مرحله 3 تشخیص داده می شود زیرا علائم بالینی خفیف بوده ، نادیده گرفته شده یا به درستی تشخیص داده نمی شوند - درد مزمن و از دست دادن قدرت اغلب وجود دارد.
شکل 2: این گلدن رتریور شش ساله مبتلا به استئوآرتریت لگن در حین یک جلسه تمرینی یورتمه می رود و به خوبی حرکت می کند. علائم بالینی سگ مربوط به مرحله عملکردی دوم OA است، با یک لنگش متناوب که تمایل دارد با فعالیت بیش از حد ایجاد شود. اکثر سگ‌های مبتلا به OA لگن نسبتاً خفیف دارند
گزینه های مدیریت: فعالی ،پیش گنشگرانه( پرواکتیو ) درمقابل گذشته نگرانه( ریترواکتیو ).
مدیریت OA در طول مراحل بیماری می تواند فعال یا عطف به ماسبق باشد. اولی از مفاصل در برابر انحطاط محافظت می کند و پیشرفت OA را کند می کند، در حالی که دومی درد OA را کاهش می دهد و علائم بالینی را بدون تأثیر بر روند بیماری به حداقل می رساند. مدیریت فعال OA موثرتر است زیرا حفظ قدرت بسیار آسان تر از بازیابی آن است.
مراحل مدیریت OA فعال می تواند شامل موارد زیر باشد:
بهینه سازی (یعنی کند کردن) رشد استخوان. با محدود کردن خفیف مصرف غذا در طول رشد و اجتناب از مکمل کلسیم به دست می آید.
محافظت از غضروف با پلی سولفات های گلیکوزامینوگلیکان استفاده از پلی سولفات های گلیکوزامینوگلیکان تزریقی در مطالعات اولیه، قبل از تایید آن در سال 1997، نشان داده شد که از غضروف سگ های مبتلا به دیسپلازی هیپ در طول سال اول زندگی آنها محافظت می کند. مکانیسم اثر این اثر دارو ناشناخته است.
لاغر نگه داشتن سگ ها حفظ وزن سالم به طور چشمگیری سرعت پیشرفت OA را کاهش می دهد و طول عمر را در سگ ها افزایش می دهد.
شکل 3: این مخلوط لابرادور یک ساله دارای OA مفاصل رانی است. تغییرات در وضعیت او شامل تغییر وزن به سمت جلوی بدن است. داشتن یک وضعیت اندام لگنی باریک و یک وضعیت اندام قفسه سینه گسترده. خم کردن ستون فقرات و جلو آوردن اندام لگنی. و اجتناب از اکستنشن مفصل ران با تکیه بر اکستنشن بیش از حد تارسال. این تغییرات وضعیتی ناشی از درد در مفاصل ران و عدم تمایل به بارگذاری و گسترش باسن است. از آنجایی که درد شدید است، سگ در سن بسیار پایین به مرحله سوم عملکردی OA رسیده.
گزینه های مدیریت OA عطف به ماسبق عبارتند از:
تسکین درد. از طریق داروها، به‌ویژه داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مکمل‌های غذایی ، و استفاده از روش‌های الکتروفیزیکی، مانند سرما درمانی برای دردهای سطحی مفاصل به دست آمده است. . آمانتادین، آنتاگونیست گیرنده N-متیل-D-آسپارتات، ممکن است در طول زمان فواید کمی داشته باشد. مکمل های غذایی مانند اسیدهای چرب امگا-3 و کلاژن غیر طبیعی می توانند درد OA را کاهش دهند. مزایای تسکین درد محدود از طیف وسیعی از روش ها، از جمله طب سوزنی و لیزر درمانی. بر اساس اثربخشی کوتاه مدت آن برای تسکین درد استئوآرتریت در شانه و زانو، ماساژ به احتمال زیاد می‌تواند تسکین درد کوتاه‌مدتی را برای برخی از بیماران مبتلا به OA سگ ارائه دهد.
ورزش درمانی. افراد مبتلا به OA که ورزش می کنند درد کمتری دارند و کمتر افسرده می شوند، به علاوه عملکرد بهتری دارند. این مزایا تا زمانی که ورزش ادامه داشته باشد ادامه می‌یابد و با فواید درمان NSAID برابری می‌کند. در سگ‌های مبتلا به OA، ورزش بیشتر با نمره لنگش کمتر همراه است.
کاهش وزن. هنگامی که سگ های مبتلا به OA وزن کم می کنند، لنگش آنها کاهش می یابد. در یک مطالعه، کاهش وزن شش درصدی منجر به کاهش لنگش شد و کاهش وزن نه درصدی منجر به بهبود عینی پارامترهای صفحه نیروی جنبشی شد.
کشش. حرکت بیشتر مفاصل آرتروزی محدود شده نیست. به عنوان مثال، در یک مطالعه، مفاصل لگن مبتلا به OA یک درجه اکستنشن را در سال از دست دادند. با این حال، برخی از مفاصل مبتلا به استئوآرتریت حرکت زیادی را از دست می دهند. از آنجایی که به نظر می رسد درد مفاصل ناشی از کشش کپسول مفصلی است، این سگ ها احتمالاً از برنامه کششی بهره مند می شوند.
مدیریت فعال OA در طول زندگی سگ
مدیریت OA به دلیل طیف گسترده علائم بالینی و شدت آن، به علاوه تعداد زیادی از رویکردهای مدیریتی، یک کار پیچیده است. بهترین راه برای مدیریت استئوآرتریت در طول عمر سگ، ایجاد فرهنگی در بیمارستان دامپزشکی شما است که بر فعالیت فعال(پیشگیرانه) تأکید دارد. این رویکرد شامل آموزش مالکان در مورد استئوآرتریت در اوایل زندگی سگشان، تشخیص و تشخیص بیماری در مراحل اول یا دوم آن، و اجرای استراتژی های مدیریت پیشگیرانه، مانند رشد آهسته استخوان ناشی از خوردن مقادیر محدود غذا، محافظت از غضروف با نسخه است. گلیکوزامینوگلیکان پلی سولفاته [PSGAG])، و بهینه سازی وزن. برای حمایت از این رویکرد، از استراتژی‌های عطف به ماسبق مانند NSAID و ورزش برای مدیریت علائم بالینی استفاده کنید.
هنگام مدیریت استئوآرتریت، در مقابل تمایل به تکیه صرفاً معطوف به تسکین درد مقاومت کنید، زیرا این رویکرد فقط علائم بالینی بیماری را برای چند ساعت در یک زمان کنترل می‌کند و آن را به یک استراتژی پرهزینه و نسبتاً بی‌اثر تبدیل می‌کند که حفظ طولانی مدت آن دشوار است. هنگام انتخاب روش‌های تسکین درد، حتماً هزینه، راحتی و اثربخشی علمی را در نظر بگیرید. تسکین درد باید نشان دهنده یک وسیله باشد تا یک هدف. در اولین مرحله عملکردی OA، تسکین درد به سگ ها اجازه می دهد تا زمانی که اجتماعی و آموزش دیده اند، درد کمتری داشته باشند. در مرحله دوم، تسکین درد به سگ ها کمک می کند تا به یک سبک زندگی فعال بازگردند، حتی اگر فعالیت آنها با مشکل آنها سازگار باشد. در مرحله 3، تسکین درد به سگ ها اجازه می دهد تا در تمرینات درمانی تقویتی شرکت کنند. در مرحله چهارم، می‌تواند به سگ‌ها کمک کند تا مقداری تحرک را بازیابی کنند تا بتوانند قدرت و تناسب اندام خود را نیز بهبود بخشند.
شکل 4: این چیهواهوای 14 ساله مبتلا به آرتروز مفصل مچ دست راست است. سگ قبل از یک سالگی دچار شکستگی رادیوس راست و اولنا شده بود که در ابتدا با گچ گیری و سپس با پین های ضربدری درمان شد. او با کمی انحراف اندام تحتانی شفا یافت. عواملی که به طور بالقوه در استئوآرتریت او نقش دارند عبارتند از ضربه‌ای که متحمل شد، بی‌حرکت شدن کارپوس در حین مدیریت شکستگی‌اش، و بارگیری نامتقارن کارپوس به دلیل زاویه‌دار شدن آن. در حالی که استئوآرتریت بیشتر در سگ‌های نژادهای بزرگ و در مفاصل ران، آرنج و استایفل کنترل می‌شود، در سگ‌های کوچک‌تر و مفاصل دیستال نیز ناتوان‌کننده است. ملاحظات مدیریت OA برای این بیمار شامل درمان دارویی و استفاده بالقوه از آتل برای حمایت و محدود کردن حرکت کارپ راست است.
چندین گزینه توصیف شده به عنوان جایگزین، مکمل یا کمکی می توانند برای کمک به مدیریت استئوآرتریت سگ استفاده شوند، از جمله فتوبیوومدولاسیون (لیزر درمانی)، طب سوزنی و داروهای گیاهی. حتی اگر صاحبان سگ برداشت‌های حکایتی مثبت را گزارش کنند و حتی اگر نتایج مثبت محدودی در کارآزمایی‌های کوچک شناسایی شده باشد، این گزینه‌ها هنگام ارزیابی در کارآزمایی‌های آینده‌نگر، کنترل‌شده یا زمانی که به طور سیستماتیک مورد بررسی قرار می‌گیرند، هیچ مزیت علمی قابل تشخیصی ندارند. استراتژی هایی که مزایایی ارائه می دهند ممکن است باعث حواس پرتی از موضوع بزرگتر جایگاه آنها در مدیریت OA در مراحل مختلف عملکردی شود. استراتژی های جایگزین مدیریت OA اغلب برای ارائه تسکین درد کوتاه مدت در نظر گرفته شده است.
برای تسکین درد کوتاه‌مدت در طی دو مرحله عملکردی اول OA، استراحت، سرما درمانی، NSAIDs و اسیدهای چرب امگا 3 راحت‌تر و کم‌هزینه‌تر از استراتژی‌های کمکی هستند. در طول مرحله سوم و چهارم OA، بعید است که استراتژی های کمکی تاثیر مثبت قابل توجهی در دستیابی به اهداف مدیریتی کلیدی حفظ یا بازیابی توانایی انجام فعالیت های روزانه (مرحله 3) یا تحرک (مرحله 4) داشته باشند. بنابراین، اتکای گسترده به روش های کمکی برای مدیریت OA احتمالا کمتر از ایده آل است. درد مرتبط با مراحل سوم و چهارم OA عموماً مزمن و شدید است و به احتمال زیاد نمی توان با استفاده از یک استراتژی ساده و ساده آن را کنترل کرد. بنابراین، منطقی است که به دنبال تسکین درد بالقوه اضافی از گزینه های مدیریت OA جایگزین همراه با استراتژی های اساسی (استراحت، یخ، NSAID، اسیدهای چرب امگا 3) و در ترکیب با تقویت و کشش باشید.
