پیشکسوتان دامپزشکی را فراموش نکنیم.
بسمه تعالی
پیشکسوتان دامپزشکی را فراموش نکنیم.
فعالیت در حرفه دامپزشکی نه به لحاظ نظری بلکه به جهت عملی و کاربردی محدوده مفید، معین و تعریف شده ای دارد که این گستره زمانی بسته به شاخه فعالیت می تواند متفاوت باشد. صرف نظر از این محدودیت نکته قابل تامل دیگر بینش فعالان این عرصه و نگاه ثانویه به هویت و ماهیت حرفه است که خود متاثر از فرهنگ و شاخص های دامپروی رایج در کشور ما است. این بینش در مقایسه با دیگر فعالیت های اجتماعی به حرفه دامپزشکی ظاهری خاص می بخشد . با توجه به این سیمای ویژه عملاً حضور با اطمینان و پایدار در این عرصه فعالیت با تحمل سختی های بسیاری میسر می گردد و سبب می شود که دامپزشکان و بخصوص درمانگران شخصیت های بالقوه و بالفعل پرتوانی باشند که از پس تمامی ناملایمات و دشواری های فوق برآیند. از این جهت است که پیشکسوتان دامپزشک شخصیت های پروجودی هستند که جای دارد از ایشان که تا کنون با تحمل تمامی مشکلات، با از خود و زندگی خود مایه گذاشتن، در صدد ترقی و تعالی حرفه بوده اند به نیکوئی یاد شود. این بزرگواران بر سر عهد و وظایف خود ایستاده اند ، اکنون نوبت ما است که برای نکو داشت و بزرگداشت وجود این سروران قدم برداریم ، چرا که اگر قصد تکیه زدن بر جای این بزرگان را داریم بایستی شایسته چنین جایگاهی باشیم و قدم اول در اثبات این شایستگی ارج نهادن به مقام ارزنده پیشکسوتان سرفراز دامپزشکی است.
اساساً اعتبار هر حرفه ای دارای مبانی مادی و معنوی خاص خود است.بطور عام در تمامی حوزه های فعالیت مدنی و اجتماعی داشتن هویت و باوری بر اصالت و پرمایگی حرفه ای از بدیهی ترین و اساسی ترین ارکان معنوی محسوب می شود. در این بین اصلی ترین مولفه که تجلی هویت و پرمایگی یک حرفه است، جایگاه و میزان ارجمندی و اعتبار پیشکسوتان آن حوزه فعالیت اجتماعی است. در حرفه ای که پیشکسوتان آن فراموش شده و در گوشه ای بدور از جامعه و بدون بهره گیری از تجربیات گرانبهای ایشان فرسوده می شوند، نمی توان هویتی را بر آن حرفه مرتبط نمود. زیرا هویت رابطه ای تنگاتنگ با گذشته دارد و گذشته حرفه ای خالی از حضور فعال و پرتلاش پیشکسوتان ما قابل تصور نیست. در یک جامعه مدنی و مترقی که روند تعالی در آن همواره رو به پیش است بهره گیری از پتانسیل های بالقوه ای که زمانی بالفعل کارآمد بوده اند، به ورطه فراموشی سپرده نمی شود. خصوصاً در حرفه دامپزشکی که به لحاظ عملی دانشی تجربی است ،نکات عملی و کاربردی بسیاری وجود دارد که در هیچ کتابی نمی توان به آن دست یافت. لذا شایسته است از این گنجینه های خود به درستی حراست و پاسداری نمائیم. چرا که قدر زر را بایستی زرگر بداند اگر در حرفه خود زرگر خوبی هستیم بایستی آن را ثابت نمائیم.
لازمه تعالی و ترقی هر جامعه مدنی نخست الگو سازی و الگو پذیری است. جمعیتی که الگوی معینی برای تحقق اهدافش ندارد، برنامه خاصی هم برای رسیدن به اهدافش نخواهد داشت.بی شک در این الگو سازی نخستین معیار و ملاک پیشکسوتان ما هستند. ترسیم مسیر گذر از مبداء به مقصد صرفه نظر از ابزارکاری ،نیازمند داشتن نگرشی به هویت خود و ماهیت این گذر است. جامعه ای که نه به هویت خود و نه به ضرورت این گذر باوری ندارد عاجزاز ترسیم مسیری برای این گذر است. پیشکسوتان هر حرفه ای در واقع تجلی عینی هویت آن حرفه هستند و بایستی به منظور به تعالی رساندن آن حرفه نخست این گنجینه های سرشار از تجربه را شناخت و به آن ارج نهاد. بطور منطقی برای گذر از مسیری نامعلوم و ناشناخته و داشتن امید رسیدن به مقصد،عاقلانه است تا خود را بیمه نمود. پیشکسوتان ما در حقیقت تجلی عینی بیمه گری هستند که هر چه این عینیت باشکوه تر و پر جلوه تر باشد ، امید ما به ادامه راه نیز بیشتر خواهد بود. در حرفه ای که پیشکسوتان آن خوار و ذلیل و فراموش شده اند ، پیش قرآولانش به چه امیدی در آن راه قدم بردارند. آری پیشکسوتان ما با تجربه های خود مجموعه کاملی از راهکار ها و اصول کلی حاکم بر جامعه بوده که بایستی در شرایط نوین از تجربیات ایشان متناسب با وضعیت موجود بهره جست. واقعیتی انکار ناپذیری است که ما شاگردان حرفه ای این پیشکسوتان بزرگوار هستیم.
هیچ کس در پیش خود چیزی نشد ،
هیچ آهن خنجر تیزی نشد،
هیچ حلوایی نشد استاد کار،
تا که شاگرد شکرریزی نشد.
از این رو من بعنوان یک تحصیل کرده رشته دامپزشکی به جرات می توان بگویم دامپزشکم چون در سایه پیشکسوتان عالی مقامی کسب تجربه نموده ام. لذا بیآید تا دیر نشده یادی از سروران گرانقدر و گرانمایه خود نمائیم.
گربخواهی که بجوئی دلم امروز بجوی ؛ ورنه بسیار بجویی و نیابی بازهم