کنترل عصبی عضلات پا
•کنترل عصبی عضلات پا را می توان به دو بخش تقسیم نمود نخست کمانهای بازتابی موضعی(تصویر[1] ) و دوم تعدیل نزولی آن که به میزان زیادی پاسخ دهی کمان بازتابی را کاهش می دهد. قطع شدن بازوی وابرانی یک کمان بازتابی موضعی (آسیب دیدن عصب حرکتی تحتانی[LMN] ) منجر به تضعیف بازتاب ، فلجی شل شونده و افت سریع توده عضلانی می شود. چنین ضایعاتی اتصال عصبی عضلانی، خود تنه عصبی، کلافه عصبی شکل گرفته از قطعات اعصاب نخاعی ، ریشه های شکمی قطعات عصبی یا طناب نخاعی که اعصاب از آن برآمده اند را (از سطح محیطی تا مرکزی ) متاثر می نمایند.
•قطع شدن اعصاب نزولی (آسیب دیدن عصب حرکتی فوقانی:UMN ) اثر مهاری بر کمان بازتابی را حذف نموده منجر به تشدید بازتاب، فلجی انقباضی(قولنجی) و افت آهسته تر توده عضلانی می شود(تصویر [2]). محل این چنین ضایعه ای دربخشی از طناب نخاعی است که نسبت به موقعیت ریشه های عصب که به اعصاب دخیل در کمان بازتاب منشعب می شوند به سرنزدیکتر است. این چنین حالتی توام است با ازدست دادن حس هشیاری و ادراک وضعی( موقعیت فضایی) در بخش دمی تر از محل ضایعه.
•یک آسیب LMN تنها ممکن است نقص حرکتی باشد (آسیب وارده به تنه های عصبی محیطی منجر به نقایص حسی دور نسبت به محل آسیب می شود) و ممکن است در طناب نخاعی تظاهر نموده یا تنها مشمول سامانه اعصاب محیطی گردد؛ آسیب های UMN همواره مرکزی هستند (تصویر[3]). تفکیک این دو نوع آسیب حائز اهمیت می باشد ، چرا که سامانه اعصاب محیطی در مقایسه با سامانه عصبی مرکزی ظرفیت باز سازی بالاتری دارد.
