•موقعیت یابی وضعی: ارزیابی واکنش های وضعی در گوسفند دشوار تر از حیوانات کوچک یا اسب می باشد زیرا تحمل کمتری در دستکاری پاهای خود دارند. توصیه می شود که پای حیوان را روی صفحه پلاستیکی سخت نهاده و با اطمینان از قرار گرفتن وزن حیوان بر روی آن پا، صفحه را به کنار کشیده تا سرعت تشخیص جابجایی پا توسط حیوان و چکونگی اصلاح آن در جایگاهی درست ارزیابی شود. آزمونهای لی لی، آزمون فرقون،نیمه قدم زنی و آزمونهای بینایی و بساوایی که در حیوانات کوچک انجام می شوندرا نیز می توان در بره ها و گوسفند اجرای نمود.
1- بازتاب تنه ای جلدی[utaneous trunci (panniculus) reflex ]
•این بازتاب دارای یک ورودی قطعه قطعه و یک خروجی واحد در سطح C8-T1 بوده که در عضله تنه ای جلدی پهلو وارد می شود. در پاسخ به یک تحریک ملایم (مانند فرود آمدن یک مگس در پهلوی حیوان) تنه پوستی چندین بار منقبض می شود. بهتر است باز تاب فوق را با نیشگون گرفتن پوست در ناحیه گودی زیر کمری و نواحی هم طراز آن در پهلوی سینه ای تحریک نمود. تحریک مرتب پهلو از سطح دمی تا سری می تواند به کانونی سازی ضایعه نخاعی کمک می نماید، بعنوان مثال باز تاب فوق در زیر ناحیه ضایعه دیده تحریک نمی گردد ولی در مناطق بالاتر از آن سالم است . بدلیل همپوشانی درماتومها کانوی سازی دقیق(بعنوان مثال به یک قطعه منفرد ریشه عصبی) غالباً امکان پذیر نیست.
2- بازتاب میان دوراهی(Perineal reflex )
•به منظور ارزیابی بازتاب میان دوراهی پوست ناحیه میان دوراه به شدت نیشگون می شود. یک پاسخ معمول عبارت از انقباض اسفنگتر مقعد و خم شدن شکمی دم می باشد که صرف نظر از سمت ورود تحریک قابل اجرای است. ضعیف بودن پاسخ نشانگر وجود ضایعه در قطعات طناب نخاعی ناحیه خاجی یا وجود آسیب در اعصاب ناحیه شرمگاهی و دمی مقعدی است.
3-بازتابهای انقباضی(میوتاتیک) Myotatic reflexes :
•آزمونهای بازتاب میوتاتیک مشمول یک بازوی آورانی(حسی) و یک بازوی وابران(حرکتی) است که غالبا دربردارنده همان تنه عصبی است؛ هر دو بازوی یاد شده در همان قطعه نخاعی به هم مرتبط هستند. تضعیف بازتاب بدلیل اختلالات عضلانی، بیماری های عصبی محیطی یا آسیب وارده به قطعه ای از نخاع است که اعصاب مشمول از آن منشاء گرفته اند. تشدید بازتاب در غالب موارد به دلیل نبود مهار نزولی ناشی از بروز ضایعه ای نخاعی است که محل آن از مکان منشاء گیری عصب در قطعه نخاعی به سمت سر بوده، اما ممکن است که ناشی از کاهش کشمندی عضله پادهمآورد مربوطه نیز باشد. تشنج عضلانی(کلونوس) نشانگر نبود مهار نزولی است. عمده ترین آزمونهای مورد استفاده به شرح زیر می باشند: •بازتاب کشکک (Patellar reflex ).
•این بازتاب یکپارچکی قطعات طناب نخاعی L4-L6 و عصب رانی را ارزیابی می نماید. مفصل فوق زانو خم شده تا زردپی کشکک کشیده شود و ساق پا روی کف پای باز قرار گیرد(برای اجتناب از محدود شدن حرکات آن). در این ارزیابی زردپی کشکک با یک چکش معاینه مورد دقه قرار می گیرد. در بازتاب سالم یک انقباض سریع عضله چهار سر رانی ایجاد شده و مفصل فوق زانویی کشیده می شود. به هنگام اجرای این آزمون کشیدن جانبی پوست پا برای اطمینان از قرار گرفتن پوست فاقد مو بر روی زرد پی مفید است. زدن ضربه بر استخوانها و بدنه عضله نتایج گمراه کننده دارد.
•بازتاب کشیدگی مچ دست .
Extensor carpi radialis (ECR) reflex
•با این بازتاب می توان یکپارچگی قطعات C7-T2 طناب نخاعی را مورد ارزیابی قرار داد. مچ دست خم شده و پهنه دست(متاکارپ) بر روی کف دست باز شده می ایستد. بخش قدامی مچ دست لمس شده و زردپی عضله زند اعلایی بازکننده جای گیر می شود. دوباره بطور ملایم و تند ضربه نواخته شده و انقباض عضله زند اعلایی بازکننده منجر به کشیده شدن مچ می شود.
•تاندن عضله gastrocnemius برای ارزیابی L7-S1 و عصب درشت نی، تاندون عضله دوسر بازو برای ارزیابی C6-C8 ، تاندون عضله سه سر بازو برای ارزیابی C6-C8 ، توده شکمی عضله درشت نی سری برای ارزیابی L6-S1 و عصب نازکسانی می تواند مورد دقه قرار گیرد.
4- بازتاب پس کشیدن(Withdrawal reflexes )
•یک تحریک دردناک به ناحیه دور در پا(مانند نیشکون بین پنجه پا) موجب می شود تا پا به سمت عقب کشیده و خمیدگی در تمامی مفاصل آن پا القا می گردد. در این بازتاب چندین واحد حرکتی دخیل بوده و بنابر این آزمون یکپارچگی یک ورودی حسی ولی چندین خروجی حرکتی را ارزیابی می نماید. یک حیوانی که از نظر عصب شناختی در حد معمول است بایستی نسبت به تحریک وارده هشیار باشد ولی گوسفند حیوانی خویشتنداربوده و این امر ممکن است سبب سختی قضاوت در خصوص آزمون شود.
•زمانی که توانایی پس کشیدن پا تثبیت شد، تحریک بخش های مختلف پا (مانند، استفاده از یک مداد یا فورسپس) برای ارزیابی یکپارچگی تعصیب حسی در بخش های مختلف پا می تواند مورد استفاده واقع شود. باز تاب کشیدگی متقاطع(کشیده شدن پاهای متقابل به هنگام تحریک بازتاب پس کشیدن) در نوزادان امری معمول است ولی در بالغین نشانگر وجود ضایعه در عصب حرکتی فوقانی است.
