چگونه مرگ جوجه های گوشتی را از هفته پنجم به دلیل استرس گرمایی مت
چگونه مرگ جوجه های گوشتی را از هفته پنجم به دلیل استرس گرمایی متوقف کنیم؟
درک مقوله استرس گرمایی در پرندگان به ویژه جوجه های گوشتی به مدیریت و بهبود عملکرد گله و هوای گرم کمک می کند.
جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی باید تغییرات فیزیولوژیکی حیاتی را انجام دهند. مصرف خوراک کاهش می یابد و مصرف آب افزایش می یابد. تنظیم رژیم غذایی می تواند به کاهش تولید گرمای متابولیک و حفظ مصرف مواد مغذی کمک کند. دریافت انرژی و تعادل اسید آمینه در استرس گرمایی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. تامین تهویه کافی و تحریک مصرف آب ضروری است. به حداقل رساندن فعالیت پرندگان در گرمترین نقاط روز بار گرما را کاهش می دهد. روزه داری کنترل شده مفید است و معمولاً باعث افزایش توانمندی تثبیت زیستمندی جوجه های گوشتی در طول استرس گرمایی می شود.
استرس گرمایی اثر ترکیبی دما و رطوبت نسبی هوا بر پرنده است. این مقوله به عنوان دمای موثر شناخته می شود. افزایش رطوبت هوا در هر دمایی باعث افزایش ناراحتی پرنده و استرس گرمایی می شود. مرغداران باید دما و رطوبت را در محل خود به دقت کنترل کنند.
دوره های دمای بالای محیطی که اغلب با رطوبت نسبی بالا همراه است، در ماه های تابستان رایج است.
استرس گرمایی می تواند عمیقاً بر بهره وری گله تأثیر بگذارد. در دماهای محیطی بالای 33 درجه سانتیگراد، مرگ و میر بالا و تلفات زیاد تولید به آسانی مشهود است، اما در دماهای نه چندان شدید، استرس گرمایی اغلب به عنوان دلیلی برای رشد ضعیف در جوجه های گوشتی نادیده گرفته می شود.
تولید گرمای بدن در جوجه های گوشتی موجب غیر فعال ، بی حال شدن و کاهش مصرف خوراک پرنده شده و در نتیجه پدنده وزن زیادی را در مدت زمان کوتاهی از دست می دهند.
پدیده های تابش، همرفت و رسانایی با هم اتلاف حرارت محسوس نامیده می شوند. محدوده یا همان حوزه حرارتی خنثی( ترمو نوترال زون) مرغ معمولاً بین 18 تا 25 درجه سانتیگراد است. در این محدوده دما، از دست دادن حرارت محسوس برای حفظ دمای طبیعی بدن پرنده به میزان41 درجه سانتیگراد کافی است.
در دماهای بالاتر از محدوده حرارتی فوق، پرنده باید ، انرژی خود را صرف حفظ دمای طبیعی بدن و فعالیت های متابولیکی کند. این انرژی مصرف شده برای حفظ دمای بدن نتیجتا از روند رشد منحرف گشته و سبب افت عملکرد و کار آیی پرنده می شود.
در دمای محیطی بالا، پرندگان شروع به تنفس سریع، کم عمق و با دهان باز می کنند که به آن رفلکس گولار می گویند تا تبخیر آب از دستگاه تنفسی را افزایش دهد. هنگامی که نفس نفس زدن نمی تواند دمای بدن را حفظ کند، جوجه های گوشتی بی حال می شوند، سپس به کما رفته و ممکن است بمیرند.
گله هایی که قبلاً با دمای بالا سازگار نشده بودند، معمولاً بیشترین ضرر را در تولید و تلفات متحمل می شوند. پرندگان جوانی که در معرض دماهای بالای محیطی قرار می‌گیرند، به دلیل تولید پروتئین‌های شوک حرارتی، در مراحل بعدی زندگی مقاوم‌تر به گرما هستند.»
